» چند گریزی ای قَمَر، هر طرفی ز کویِ من؟
چند گریزی ای قَمَر، هر طرفی ز کویِ من؟
صیدِ توایم و مُلْکِ تو، گر صَنَمیم و گر شَمَن
هر نفَس از کرانهیی، یاد کنی بهانهیی
هر نفَسی بُرون کَشی از عَدَمی هزار فَن
گر چه کثیف منزلم، شد وطنِ تو این دلم
رحمتِ مؤمنی بوَد میل و محبّتِ وطن
دشمنِ جاهِ تو نِیَم، گرچه که بَسْ مُقصِّرم
هیچ کسی بوَد شَها، دشمنِ جانِ خویشتن؟
مُطربِ جمعِ عاشقان، بَرجَه و کاهِلی مَکُن
قصّه حُسنِ او بگو، پردۀ عاشقان بزن
همچو چَهیست هجرِ او، چون رَسَنیست ذکرِ او
در تَکِ چاه یوسفی دستزنان دران رَسَن
ذوق ز نیشکر بِجو، آن نیِ خشک را مَخا
چاره ز حُسنِ او طلب، چاره مجو ز بُوالْحسن
گر تو مُرید و طالبی، هست مرادِ مُطلق او
ور تو اَدیمِ طایفی، هست سُهیل در یمَن
آن دَم کآفتابِ او روزی و نور میدهد
ذرّه به ذرّه را نگر، نور گرفته در دهن
گرچه که گُل لطیفتر، رِزق گرفت بیشتر
لیک رسید اندکی هم به دهانِ یاسمن
عُمر و ذَکا و زیرکی داد به هِندوان اگر
حُسن و جمال و دِلْبَری داد به شاهدِ خُتَن
مُلک نصیبِ مِهتران، عشق نصیبِ کِهتران
قهر نصیبِ تیغ شد، لطف نَصیبۀ مِجَن
شهدِ خدای هر شبی هست نَصیبۀ لَبی
همچو کسی که باشَدَش بسته به عَقدِ چار زن
تا که بوَد حیاتِ من، عشق بوَد نباتِ من
چونکه بر آن جهان روَم، عشق بوَد مرا کَفن
مُدمِنِ خَمرَم و مرا مستیِ باده کم مکُن
نازک و شیرخوارهام، دور مکُن ز من لَبَن
چون که حَزینِ غم شوَم، عشق نَدیمیَم کند
عشق زُمرُّدی بوَد، باشد اژدها حَزَن
گفتم من به دل: اگر بست رَهَت خُمارِ غم
باده و نُقل آرَمَت، شمع و نَدیم خوشذَقَن
گفت دلم: اگر جز او سازی شمع و ساقیَم
بر سرِ مام و باب زَن جام و کبابِ بابْزَن
گفتم: ساقی اوست و بس، لیک به صورتِ دگر
نیک ببین غلط مَکُن، ای دلِ مستِ مُمْتَحَن
بس کن از این بهانهها، وامِ هوایِ او بِده
تا نَبُوَد قُماشِ جان، پیشِ فِراق مُرتَهَن
مولوی-دیوان شمس-غزل شماره ۱۸۳۸